Buitenkat of binnenkat?

Zoals jullie al hebben kunnen lezen in de voorbereidingen voor mijn adoptie, was één van de redenen dat ik voor een asielkat koos het feit dat de kat ook buiten zou kunnen omdat mijn papa dat wilde. Als je een kat pas in huis haalt, is het echter aangeraden om die enkele weken binnen te houden om te laten wennen aan zijn nieuwe thuis.  

 

Vermits ik mij geabonneerd had op verschillende sites van asielen, viel het mij in die periode op hoeveel berichten er wekelijks verschenen over baasjes die in zak en as zaten omdat ze hun kat kwijt waren of berichten over katten die gevonden waren en waarvan ze de baasjes niet konden terugvinden. Dat laatste had ik gelukkig een oplossing voor omdat Mylo gechipt is en een bandje met een penning aan heeft, maar dat haalt natuurlijk niets uit als hij overreden wordt of door iemand moedwillig gevangen/vergiftigd wordt (en ja dat gebeurt jammer genoeg echt). Bovendien was Minneke, de kat die we hadden toen ik een kleuter was op een dag ook plots weggebleven en hebben we haar daarna nooit meer teruggevonden.
Je hoort het al, ik was nog niet helemaal overtuigd over het buitenlaten van Mylo.

Maar langs de andere kant begrijp ik ook wel de voorstanders van buitenkatten. Buiten hebben katten immers veel meer ‘te ontdekken’, kunnen ze muizen vangen, hun energie kwijt, … Het laatste wat ik wil is egoïstisch zijn en mijn kat ongelukkig maken omdat ik hem per se binnen wil houden.

Om die reden ging ik dus zoals afgesproken na een paar weken van start met hem aan de lijn de tuin te laten ontdekken. Mylo was hier echter niet mee opgezet! Het tuigje op zich vond hij niet zo’n ramp maar de tuin stond hem precies niet aan. Zodra hij de kans kreeg sleepte hij mij naar de achterdeur om terug binnen te geraken.

 

Ik dacht dat dit zo was omdat hij nog wat onwennig was en het wel zou beteren als hij zich meer zelfzeker voelde over ‘zijn’ terrein. Zijn enthousiasme bleef echter niet om over naar huis te schrijven en op een dag besloten we om hem los te laten en te zien wat hij zou doen (voor het geval het toch aan het tuigje lag).

Bij de eerste poging deed ik gewoon de achterdeur open. Een deur waar hij altijd nieuwsgierig naar kwam kijken als wij er door gingen (zoals het een echte deurenfetisjist betaamt, link). Maar nu ik de deur open deed, was de interesse opeens weg en wilde hij niet naar buiten.

Met veel aanmoediging liep hij tijdens de tweede poging toch buiten, maar na 2 meter had hij het wel gezien en liep hij terug naar binnen.

Tijd voor de grove middelen dus. Tijdens de derde poging zetten we hem langs de andere kant van de tuin. Maar zodra zijn pootjes de grond raakte liep hij in een rechte lijn terug naar de achterdeur.

Mijn conclusie was duidelijk: Mylo wil helemaal niet buiten. En wie zijn wij dan om hem te dwingen om buiten te gaan? ;) Uiteindelijk kennen we zijn voorgeschiedenis niet en kan het zijn dat hij bij zijn vorige eigenaar ook een binnenkat was…

 

Sinds die dag is Mylo dus een binnenkat :). En ik ben ervan overtuigd dat hij minstens even gelukkig is als dat hij buiten zou rondlopen. Wel belangrijk te vermelden daarbij is dat ik er steeds probeer voor te zorgen dat hij in huis genoeg mogelijkheden heeft om zijn energie kwijt te geraken en zijn jachtinstinct te uiten door bijvoorbeeld hengelspelletjes en voedselverrijking (hierover later meer).