Chronische niesziekte

Toen ik Mylo adopteerde, ontdekte ik een dag later dat hij met een oorontsteking zat. Niet veel later snotterde en niesde hij ook. De dierenarts schreef hem antibiotica voor, maar ik had niet het gevoel dat dit echt hielp.

In de maanden die volgde, probeerden we nog een aantal andere antibiotica voor mijn zorgenkatje, maar geen ervan leek echt effect te hebben. Omdat Mylo vermoedelijk chronische niesziekte heeft en dit meestal een virale oorsprong heeft, probeerde ik op een geven moment ook F-lysine en toen dat niet hielp probeerde ik Echinaeforce. Dit zijn beide producten om de weerstand van je kat te verhogen en je kat te beschermen tegen virussen. Ik sprak erover met andere katteneigenaars die het gebruikt hadden en bij hen leek het wel iets van effect te hebben, maar dat gevoel kreeg ik bij Mylo totaal niet.

Op een gegeven moment was zijn gesnotter zo erg, dat ik de hele dag achter hem aanliep om dikke snottebellen af te kuisen en hij had soms ook last van zijn ademhaling. Ik ging dus terug naar de dierenarts om opnieuw een oplossing te zoeken. Ze stelde voor om terug antibiotica te geven, maar dit zag ik niet zitten. In eerste plaats omdat ik niet zo’n fan ben van antibiotica (het is een goed geneesmiddel als je het echt nodig hebt, maar het is ook niet gezond om het vaak te nemen) en in de tweede plaats omdat de vorige antibioticakuren allemaal niets uithaalden.

Ik vroeg of er geen testen konden gedaan worden om te zien wat zijn snottebellen nu precies veroorzaakten zodat we de bron konden aanpakken. De dierenarts nam een staaltje van zijn snot door een stokje met een soort weerhaakjes verschillende keren in Mylo’s neus te steken. Een allesbehalve leuk onderzoek voor hem, maar Mylo bleef er super braaf onder!

Toen de testresultaten terugkwamen, bleek dat het toch bacteriën waren. Maar nu wisten we ten minste welke bacteriën en kon de dierenarts gericht antibiotica voorschrijven. Ze schreef 2 verschillende soorten antibiotica voor die we verschillende weken moesten geven.

En ja hoor, deze dubbele aanpak scheen te werken, want Mylo’s gesnotter begon steeds minder te worden. Het duurde wel vrij lang voor het helemaal weg was en de dierenarts wilde graag dat we het deze keer lang genoeg volhielden zodat het hopelijk weg zou blijven.

Toen we de kuur eindelijk mochten stoppen, waren we blij met het resultaten. Een paar dagen later zag ik echter dat hij terug een beetje last begon te krijgen van een loopneus en af en toe niesde. Omdat de antibioticakuur nu toch reeds onderbroken was, besloten we om even af te wachten.

Het is nu al enkele weken geleden dat de antibioticakuur gedaan is en Mylo heeft terug af en toe last van zijn oortjes en neusje. Maar het is wel véél beter als voor de antibioticakuur. Voorlopig laat ik het zo. Ik kan hem moeilijk het hele jaar door op antibiotica houden, want dat is ook ongezond. Voorlopig lijkt hij er zelf niet zoveel last van te hebben en dat is het belangrijkste! Hij zal waarschijnlijk altijd mijn zorgenkatje blijven, maar als iemand nog ideeën heeft om Mylo van zijn snotkopje en oorontstekingen af te helpen, mag je het altijd laten weten!