Het begon toen ik op een dag in de keuken zat en Mylo zich verveelde. Hij ging met zijn voorpoten tegen de deur van de garage staan ten teken dat hij door de deur wilde. Ik liet hem dus in de garage en deed de deur achter hem dicht. Niet veel later hoorde ik echter geluidjes achter de deur. Toen ik de deur op een kier zette, spurtte Mylo erdoor alsof zijn leven ervan afhing en liep hij helemaal tot in de living.
Even later kwam hij terug aangeslopen naar de keuken met zijn ogen op de deur van de garage gericht. Ik zette de deur opnieuw op een spleet en… Zoef!! Daar ging Mylo weer.
Sindsdien spelen we dat spelletje regelmatig, waarbij er van mij dus verwacht wordt dat ik de deur regelmatig op een kier zet en weer dicht doe. Mylo spurt dan de hele tijd heen en weer en hij vindt het geweldig!
Als ik heel eerlijk ben, ben ik eigenlijk overbodig. De enige reden dat ik momenteel nog ‘mag’ meespelen is omdat het koud is en het dus niet de bedoeling is dat de deur de hele tijd open staat. Mylo kan nl. zelf de garagedeur wel open doen door op de klink te springen (niet dat dit de bedoeling is, nvdr), maar hij doet de deur niet achter zich dicht.
In de zomer zal ik dus misschien niet meer nodig zijn om dit spelletje te spelen. Alhoewel ik denk dat het een deel van de fun is dat ik de deur tussenin dicht doe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten